کتاب Madness and Civilization اثر Michel Foucault انتشارات منشور

فوكو در اين كتاب از روش تاريخي و پديدارشناسي بهره گرفته و به تحليل مفهوم جنون و ديوانگي پرداخته است. او ادعا مي كند كه از قرن 19 ميلادي ديوانگي و بيماري رواني مترادف تلقي مي شدند. به اين معنا كه از اين زمان پزشكان و ساير دست اندركاران حرفه اي، جنون و ديوانگي را نه جذبه اي الهي و تسخيري شيطاني يا اهريمني، كه بيماري روحي و رواني تعريف مي كردند. فوكو در پي به چالش كشيدن اين برداشت بود. او به دنبال اثبات نظريات خود به عصر كلاسيك و مخازن مختلف براي رسيدن به حقايق نوين مراجعه مي كند و مدعي مي شود جنون نه يك بيماري رواني كه گزينشي اساسي به سود عدم عقليت (irrationality) است. بدين معنا كه با ظهور خردستيزي، هنجارهاي حاكم بر زندگي بورژوايي فرانسه مورد چالش قرار مي گيرد. در ميان انواع خردگريزي مي توان به انحراف جنسي، ارتداد، ولگردي و تكدي گري اشاره كرد. به گفته او در اين دوران عقل گريزي متضمن گرايش به جنبه هاي حيواني و بهيمي طبيعت آدمي تلقي مي شد. بنابر اين محققان در اين دوره معتقد بودند انسان هاي ديوانه از اوصاف عالي بشري دور شده و به مرحله گرايش هاي حيواني افتاده اند. در عصر كلاسيك يعني از 1650 تا 1800 ديوانگي و جنون نفي عقلانيت دكارتي قلمداد مي شود. به اين جهت ديوانگان بايد از متن جامعه سالم طرد و به حواشي جامعه يا به اماكن خاص رانده شوند. اين اساس و زيربناي بحث فوكو در كتاب تاريخ ديوانگي است.پُل میشِل فوکو، زادهٔ 1926 و درگذشتهٔ 1984، فیلسوف، تاریخ‌دان، باستان‌شناس اندیشه و متفکر معاصر فرانسوی بود.شهرت فوکو در آن است که او نخستین کسی است که از فرضیهٔ روشنگری دربارهٔ عینی بودن شناخت، خلع ید کرده‌ است. فوکو عنوان کرد که زبان، حقیقت جهان را بیان نمی‌کند بلکه بازتابی از تجربهٔ شخصی فرد است.او در مطالعات انسان‌شناختی خود مطرح می‌کند که میان استفاده از زبان و قدرت، نوعی همبستگی وجود دارد، به گونه‌ای که زبان برای قدرتمندان و صاحبان امتیاز جنبهٔ ابزاری دارد و در حفظ و حمایت از پایگاه اجتماعی-سیاسی آن‌ها عمل می‌کند.