کتاب آموزش و پرورش مسئولیت‌پذیری از طریق گردشگری کودک اثر شیوا بابا گپ پور نشر مانیان

امروزه گردشگری یکی از نیازهای اساسی انسان به شمار می‌آید. نیازی که منجر شده گردشگری با رشد فزاینده‌ای که دارد پیامدهای مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی زیادی را به دنبال داشته باشد. در واقع، می‌توان اذعان کرد که گردشگری به‌عنوان یکی از بزرگترین صنایع جهان، صنعت پاک و غیر مخربی، محسوب نمی‌شود. بسیاری از آموزش‌های ابتدایی، در دوران کودکی شکل می‌گیرد؛ مانند نریختن زباله در طبیعت، حفاظت از درختان، آزار نرساندن به حیوانات، آسیب نرساندن به مکان‌هایی که باید به آنها احترام گذاشت، مثل میراث فرهنگی، مساجد، مقابر و غیره؛ وقتی ساختار شخصیتی یک فرد در کودکی در ارتباط با محیط، سفر، طبیعت و هویت درست شکل گرفته باشد، در بزرگسالی نیز می‌تواند به عنوان یک فرد یا شهروند در جهت توسعه پایدار و حفظ محیط اجتماعی و محیط زیست گام بردارد. اگر به کودکان آموزش حفاظت از محیط زیست داده شود و آگاهی آنها در این زمینه بیشتر شود، تلاش آنها در نگهداری و مواظبت از محیط زیست، پوشش گیاهی و جانوری و اماکن گردشگری بیشتر خواهد شد. البته نحوه رفتار مردم بومی از محیط زیست می‌تواند برای کودکان مؤثر باشد؛ زیرا به‌طور مستقیم موجب می‌شود تا کودکان مجبور شوند از محیط زیست حفاظت و نگهداری کنند.